Genel anlamda simge, toplumsal anlaşmaya dayanan, anlamı önceden kararlaştırılmış, belirli bir işaret demektir. Sözgelimi, parmağımızda taşıdığımız bir yüzük ve bulunduğu el, karşımızdakilere nişanlı mı, yoksa evli mi olduğumuzu gösterebilir. Yüzük, bir simge, bir göstergedir burada durumumuzu belirleyen. Anlamı da saymacadır. Gerçekte öyle olmadığı halde öyleymiş gibi kabul etmiş, öyle saymışızdır. Bu bağlamda alfabedeki harfler, cebirsel işlemlerde kullandığımız işaretler, çeşitli kuruluş ve siyasal partilerin belirgeleri (amblemleri) birer simgedir. Her biri, başka bir nesnenin, kavram ya da düşüncenin yerini alan, onu üstlenen, tek anlamlı göstergedir. Örneğin, gamalı haç’ın Nazizmi, orakla çekiç’in de Komünizmi belirlediği, gösterdiği gibi. Hemen ekleyelim ki, bunlar günlük dilde kullandığımız simgelerdir. Anlamları kişiden kişiye değişmez. Aynı simgeden aynı şeyi anlar herkes. Günlük dilde kullanılan bu ortak anlamlı simgelerin yanında, bir de yazarların, ozanların kendi yaratılarında oluşturdukları simgeler vardır. Birçok yönleriyle günlük dildekilerden ayrılır bu tür simgeler. Şöyle ki, anlamları önceden kararlaştırılmış değildir. Ortaklaşa bir yanı yoktur. Görecedir. Değişik yorumlara açıktır. Okuyucunun, böyle bir simgeyi anlaması ya da anlamlandırması, yaşantısına, ekinsel (kültürel) durumuna, düşünme ve düş gücüne bağlıdır. Çünkü yazınsal simgeler doğrudan bir anlatımın değil, dolaylı bir anlatışın ürünüdür. Yazarları, ozanları buna zorlayan da birtakım gizli doğruları, canlı gerçekler halinde sunma isteğidir bir bakıma. Simgeleri değişik yorumlara açık, çok anlamlı kılan da bu istektir. Simgelerin anlamına, doğru bir yaklaşım kurmanın yolu nedir? Tek bir yol söylenemez bu konuda. Yazarın, ozanın yöntemini tanıma, onun dil dünyası ile bağlantı kurabilme, kimi durumlarda ruhbilimsel ve toplumbilimsel verilerden yararlanma gibi çok yönlü bir etkinlik gerektirir. Bir başka yalın yol da simgeleri metnin bütünlüğü içinde ele alma, değerlendirmedir.
