Lejyonlar, Roma İmparatorluğu’nın önce İtalya’yı, sonra da en geniş çağında İskoçya’dan Büyük Sahra’ya, İspanya’dan Basra Körfezi’ne kadar uzanan büyük imparatorluğu kurdukları askeri birliklerine verilen isimdir. Her lejyon ortalama 6000 kişiye ulaşabilirdi. Her lejyonda, ilk sırada dört, ikinci ve üçüncü sıralarda üçer olmak üzere 10 cohors bulunurdu (cohors= 300 kişi). Lejyon Eski Romalılarda bazı askeri birliklere verilen ad. Sezar ve imparatorluk döneminde altı bin kişilik askeri kuvvetlere, 16. yüzyıl ile 19. yüzyıllar arası Fransız piyade birliklerine de lejyon adı verilirdi. Özellikle 20. yüzyılın ilk yarısında Fransa’nın yabancı uyruklu askerlerden meydana gelen özel kıyafetli birliklerine lejyon denmektedir. Bazı subayları Fransız olan bu askerlere, Fransa’nın deniz aşırı sömürgelerinde esas birlik olarak vazife yaptırılmıştır. Özellikle Cezayir’in bağımsızlık savaşında çok miktarda kullanılan lejyonlar, acımasızlıkları ile Ünlüdürler. Fransa’nın sömürge imparatorluğu yıkılınca bunlar da önemini kaybetti. Bugün sembolik bir birlik halinde kalmıştır. Bu birlik elli iki milletten sekiz bin civarında askerden meydana gelmektedir. Yedi lejyonun yan yana gelen 25.000 kişilik ağır piyadesi, 2,5 km’lik bir cephe oluştururdu. Roma devleti işgalci niteliğini yitirip topraklarını savunan bir güce dönüşürken, cohors’un gücü 500-600 kişiye yükselmişti. Lejyonlara ünlü esnekliğini ve gücünü veren iki piyade silahı vardı: 2 metre uzunluğunda bir mızrak (pilum) ve 50 santimlik enli ve ağır bir kılıç (gladius). Korunma amacıyla her lejyoner bir miğfer takar, bedenin üstünü koruyan kösele bir zırh giyer ve dışbükey bir kalkan da taşırdı. Lejyonlar, ilk başta Roma ve İtalya’dan, daha sonraları fethedilen topraklardan ve lejyonların sınırlardaki sabit üslerine yakın yerlerden toplanan askerlerden oluşurdu. Roma imparatoru liderliğindeki bütün askerler profesyoneldi ve 25 yıl hizmet görürlerdi. Bazı lejyonlar 400 yıldan fazla ayakta kalmışlar, unvanları ve personel kaynakları değişmiş, kendileri değişen koşullara ayak uydurmuşlar, aradan on yıllar ve yüzyıllar geçerken baskılara ve tehditlere karşı koyabilmişlerdir. Bazılarının yaşam süreleri çok daha kısa olmuş, savaşlarda kırılmışlar, yenildikleri ya da itaatsizlik ettikleri için dağıtılmışlardır.
